29 sierpień 2018
Monumentalna sala, w której niegdyś kwitło życie towarzyskie, stanowi serce reprezentacyjnej części Pałacu rodziny Poznańskich. Pełen przepychu wystrój nawiązuje do sztuki dworskiego baroku i wymownie świadczy o społecznej pozycji oraz zamożności fabrykanckiego rodu.
Wysoko sklepione pomieszczenie z licznymi oknami wychodzącymi na ulice Zachodnią i Ogrodową przyciąga uwagę bogatymi dekoracjami o eklektycznym charakterze i wymownej symbolice. Układają się one w metaforyczną opowieść o rodzinie Poznańskich i ich „ziemi obiecanej”. Na ścianach wyłożonych dębową boazerią można odnaleźć kartusze, wstęgi, kokardy oraz girlandy owoców, które miały wyrażać obfitość i bogactwo otaczające właścicieli rezydencji. Wyżej, ponad rozfalowanym gzymsem, biegnie fryz zdobiony rzeźbami z polerowanego gipsu, eleganckimi sztukateriami oraz obrazami olejnymi, namalowanymi na zamówienie Poznańskich przez Samuela Hirszenberga w 1903 r. w Monachium. Na cykl postimpresjonistycznych płócien z elementami symbolizmu składają się: Pożegnanie, Wjazd, Muza i Dziewczyna z owocami (Fortuna). Na zwieńczeniu wysokiego kredensu siedzą dwie postaci wsparte o umieszczoną w łodzi kulę symbolizującą glob ziemski – to alegoria przemysłu i handlu. Po dwóch stronach tej kompozycji, nad bliźniaczymi kolumnami, znaleźć można alegorie urodzaju i fortuny.
Wystrój Sali Jadalnej stanowi efekt przebudowy pałacu rozpoczętej w 1901 r., czyli niedługo po śmierci Izraela Poznańskiego. Stąd też, obok motywów afirmujących dostatek i pomyślność, w symbolice dekoracji pomieszczenia odnaleźć można tematy przemijania i cyklicznego odradzania się życia. Na północnej ścianie pomieszczenia motyw pawia – symbolu nieśmiertelności – pojawia się zarówno na obrazie, jak i w formie dekoracyjnej witrażowej figurki nad kominkiem. Odnaleźć tu można także alegorie przemijania i cyklu pór roku.
