29 sierpień 2018
Dawna sala balowa jest jednym z dwóch najbardziej reprezentacyjnych pomieszczeń Pałacu rodziny Poznańskich. Swoją obecną nazwę zawdzięcza ozdobnym lustrom ze złoconymi, wygiętymi szprosami, które rozpraszają światło we wnętrzu.
W rozległej, jasnej przestrzeni uwagę zwracają dwie położone naprzeciw siebie wnęki, które mogły niegdyś pełnić rolę lóż lub scen. Bezpośrednio nad nimi znajdują się niewielkie balkony od góry zwieńczone półkolistym łukiem, a od przodu ograniczone balustradą z ozdobnej kraty. Lekkości wnętrzu dodają szerokie pasma okien i pastelowe kolory ścian, które znakomicie korespondują z błękitną płaszczyzną plafonu na sklepieniu, mającą imitować nieboskłon. Górna część pomieszczenia utrzymana jest w stylu empire. Powyżej gzymsu, pomiędzy owalnymi oknami, ściany wypełnione są złoconą dekoracją z motywem wianka przewiązanego wstęgą z kokardą oraz girlandą owocowo-kwiatową.
W czasie okupacji hitlerowskiej sala została w znacznym stopniu przebudowana. Przestrzeń podzielono stropem na dwie kondygnacje, a dolną część zaadaptowano na pomieszczenia biurowe i małe pokoje, co doprowadziło do całkowitego zniszczenia oryginalnego wystroju ścian. W Sali Lustrzanej znajdowały się także dzieła Samuela Hirszenberga, autora obrazów zdobiących Salę Jadalną. Alegoryczne przedstawienia Muzyki, Poezji i Sławy oraz Tańca, które umieszczone były w supraportach ponad drzwiami, zachowały się jedynie na archiwalnych fotografiach i reprodukcjach. Cztery mniejsze obrazy z cyklu Pastorale, przedstawiające postaci męskie i kobiece w arkadyjskim pejzażu, pierwotnie zestawione w pary, mieściły się we wnękach na osi sali. Spośród nich ocalały trzy płótna, które są obecnie eksponowane w Muzeum: Pasterz grający na fujarce, Laura i Kobieta z nenufarem.
Podobnie jak w czasach rodziny Poznańskich, Sala Lustrzana dziś służy jako miejsce ważniejszych uroczystości oraz wydarzeń kulturalnych. Ze względu na znakomitą akustykę wykorzystywana jest bardzo często jako sala koncertowa.
