Widok na salonik urządzony meblami tapicerowanymi brązowa tkanina, w którym znajdują się instrumenty muzyczne, gramofon z tuba, dwa fortepiany i drobne przedmioty dekoracyjne.
29 sierpień 2018
Saloniki artystyczne

Dwa pomieszczenia między Salami Jadalną i Lustrzaną gromadziły gości podczas przyjęć organizowanych niegdyś przez rodzinę Poznańskich. W starannie wyposażonych wnętrzach dyskutowano o interesach, muzykowano i podziwiano kolekcję dzieł sztuki.

 

Saloniki Artystyczne należały do reprezentacyjnej części pałacu, której wystrój miał odzwierciedlać wysoką pozycję Poznańskich w kręgach łódzkiej burżuazji, a także stanowić świadectwo dobrego gustu i artystycznych zainteresowań. Wypełniały je modne meble, luksusowe wyroby rzemiosła, obrazy i rzeźby. Z oryginalnego wystroju do dziś zachowały się jedynie sztukatorskie dekoracje sufitów, a obecne wyposażenie zostało odtworzone zgodnie z tendencjami obowiązującymi w drugiej połowie XIX i na początku XX w.

 

Salonik Muzyczny

Muzyka stanowiła niezwykle istotną część życia towarzyskiego, czemu dawano wyraz aranżując przestrzenie przeznaczone do gry na instrumentach i wspólnego słuchania. W salonikach najpierw stawiano fortepiany i fisharmonie, a później – gramofony i polifony, które zapewniały rozrywkę podczas spotkań i przyjęć. Niekiedy gromadzono także kolekcje dawnych lub zabytkowych instrumentów, zawierające np. cytry czy harfy. Ozdobą pałacowego Saloniku jest fortepian stołowy z lat 70. XIX w. pochodzący z wytwórni w Stuttgarcie. Motywy muzyczne pojawiają się również w dekoracji pomieszczenia. Podziwiać można tu obraz Kobieta z gitarą autorstwa włoskiego malarza Giovanniego Zangrando, namalowany na przełomie XIX i XX w.

 

Salonik Artystyczny

Kolekcjonowanie dzieł sztuki to zwyczaj zaczerpnięty przez łódzkich fabrykantów ze stylu życia arystokracji, stanowiący z jednej strony ważny element budowania prestiżu rodziny, a z drugiej – metodę lokowania kapitału. W Saloniku Artystycznym rodziny Poznańskich zgromadzono liczne obrazy, wśród których dominują portrety, sceny rodzajowe i pejzaże. Uwagę zwraca szczególnie pochodzący z końca XIX w. pejzaż leśny autorstwa Perrota oraz Portret kobiety siedzącej w wyściełanym fotelu namalowany przez Maurycego Trębacza, wywodzącego się z kręgu łódzkich artystów pochodzenia żydowskiego. Z Florencji dotarła do pałacu alabastrowa rzeźba przedstawiająca klęczącą kobietę, sygnowana przez Pietro Bazzantiego. Praca nawiązuje do Przykucniętej Afrodyty Doidalsesa z III w. p.n.e. Z dziełami sztuki korespondują meble w stylu Ludwika Filipa, pochodzące z wytwórni Jakuba i Jakuba Karola Simmlerów w Warszawie. W pomieszczeniu znalazło się też miejsce dla sprzętów związanych z popularnymi rozrywkami: stolika do gry w karty oraz niciaka, czyli przybornika z akcesoriami do robótek ręcznych.